นับตั้งแต่วันที่แม่ผมได้เสียชีวิตไปเมื่อวันที่ 12 มิถุนายน 2564 ด้วยโรคมะเร็งรังไข่ จนมาถึงวันที่บ้านเราทำบุญ 100 วันให้แม่ ในแต่ละวันผมยังรู้สึกว่าแม่ผมยังอยู่บนโลกจริง เหมือนกับแม่ผมเดินออกไปหน้าบ้าน เดินไปรดน้ำต้นไม้ เราเดินสวนกันในบ้านตลอดเวลาในตอนที่ผมลงมาชั้นล่าง แม่ก็เดินไปข้างนอก แต่เวลาผมเดินไปหน้าบ้านแม่ก็เดินเข้าบ้าน เพียงเราไม่เจอหน้ากันเท่านั้นเอง ผมไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆจะเป็นเหมือนผมหรือเปล่านะครับ แต่สำหรับผมแล้ว แม่แค่ไปโลกเสมือนเท่านั้นเอง
ช่วงเดือนสุดท้ายก่อนที่แม่ผมจะเดินทางไกล แม่ก็จัดการธุระ ต่างๆจนเรียบร้อย แม่เขียนสมุดเบาใจ ซึ่งเป็นเสมือนเอกสารเกี่ยวกับการฝากเรื่องราวสิ่งต่างๆที่แม่อยากให้ลูกๆได้จัดการ รวมไปถึงการจัดงานศพให้แม่ด้วย นอกจากนั้นในสมุดก็มีหัวข้อต่างๆให้ระบุ เช่น ต้องการให้ทำอะไรกับท่านเมื่อท่านไปแล้ว ฝากอะไรให้ดูแลต่อ อะไรคือความภูมิใจของแม่ ตลอดจนการดูแลรักษาในขณะที่แม่กำลังจะเสียชีวิตว่า ไม่ต้องการให้สวมท่อสายยาง ปั้มหัวใจ หรืออื่นๆที่จะทำให้แม่เจ็บ เพราะแม่ต้องการจากไปอย่างสงบ
โควิด-19 ทำให้ทุกคนไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างที่เคยทำกันในช่วงที่แม่ป่วย เราก็ต่างกังวลว่าจะนำพาเชื้อไวรัสมาติดซึ่งกันและกัน จึงทำให้ผมและครอบครัวต้องอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วทำได้แค่เพียงการโทรผ่าน line ด้วยการเห็นภาพเคลื่อนไหวแบบเวลาเดียวกันแต่ต่างสถานที่กัน แน่นอนว่าเราอาจจะเห็นหน้ากัน ได้ยินเสียง เห็นรอยยิ้มของลูกๆหลาน ผมก็เห็นใบหน้าแม่ อากัปกิริยา การเคลื่อนไหว ซึ่งแต่ละครั้งที่ติดต่อกัน แม่ก็ทรุดลงเรื่อยๆ ในช่วงสามเดือนก่อนที่แม่จะไป ซึ่งก็มีครอบครัวน้อง ทั้งสองครอบครัว และน้องสาวที่กลับไป WFH ก่อนหน้าที่แม่ป่วย ได้ช่วยกันดูแลอย่างดี จนผมตัดสินใจที่ได้กลับไปพบแม่และดูแลแม่บ้าง เพราะเห็นว่าน้องๆก็เหนื่อย ซึ่งเป็นอีกเรื่องที่สำคัญในการดูแลผู้ป่วยนะครับ คือเราก็ต้องดูแลและใส่ใจคนที่เป็นผู้ดูแลผู้ป่วยด้วยเช่นกัน เพราะแต่ละคนก็ต้องการกำลังใจให้กันและกัน รวมไปถึงการพักผ่อนอย่างเพียงพอ
ผมได้มีโอกาสดูแลแม่ในยามที่ท่านช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ สองคืนสุดท้ายก่อนที่แม่จะไป เราต่างคนก็ต่างไม่รู้ว่าแม่จะไปเมื่อไร แต่เหมือนกับว่าแม่จะรู้ตัวเองอยู่ทุกขณะว่าท่านไหว หรือไม่ไหว ผมถือว่าผมยังดีที่ได้มีโอกาสทำในฐานะเป็นลูกของแม่ ในวันที่เราอยู่ที่ โรงพยาบาล ในช่วงที่โควิดก็ระบาดหนัก การเฝ้าผู้ป่วยในตึกก็มีการจำกัดคน และเวลา แต่ว่าในกรณีที่ผู้ป่วยไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ก็จะอนุญาตให้ญาติอยู่ค้างที่ รพ.ได้
Comments